นำ (หันทะ มะยัง เขมาเขมะสะระณะทีปิกะคาถาโย ภะณามะ เส)
พะหุง เว สะระณัง ยันติ ปัพพะตานิ วะนานิ จะ
อารามะรุกขะเจตยานิ มะนุสสา ภะยะตัชชิตา
มนุษย์เป็นอันมากเมื่อเกิดมีภัยคุกคามแล้ว
ก็ถือเอาภูเขาบ้าง ป่าไม้บ้าง อารามและรุกขเจดีย์บ้างเป็นสรณะ
เนตัง โข สะระณัง เขมัง
เนตัง สะระณะมุตตะมัง
เนตัง สะระณะมาคัมมะ
สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ
นั่นมิใช่สรณะอันเกษมเลย
นั่นมิใช่สรณะอันสูงสุด
เขาอาศัยสรณะนั่นแล้ว
ย่อมไม่พ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้
โย จะ พุทธัญจะ ธัมมัญจะ
สังฆัญจะ สะระณัง คะโต
จัตตาริ อะริยะสัจจานิ
สัมมัปปัญญายะ ปัสสะติ
ส่วนผู้ใดถือเอาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นสรณะแล้ว เห็นอริยสัจคือ คือความจริงอันประเสริฐทั้งสี่ด้วยปัญญาอันชอบ
ทุกขัง ทุกขะสะมุปปาทัง
ทุกขัสสะจะ อะติกกะมัง
อะริยัญจัฎฐังคิกัง มัคคัง
ทุกขูปะสะมะคามินัง
คือเห็นความทุกข์ เหตุให้เกิดทุกข์ ความก้าวล่วงทุกข์เสียได้ และหนทางมีองค์แปดอันประเสริฐ เครื่องถึงความระงับทุกข์
เอตัง โข สะระณัง เขมัง
เอตัง สะระณะมุตตะมัง
เอตัง สะระณะมาคัมมะ
สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ
นั่นแหละ เป็นสรณะอันเกษม
นั่นเป็นสรณะอันสูงสุด
เขาอาศัยสรณะนั่นแล้ว
ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้